ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΡΓΥΡ…Η-Ι

..περπατώντας στους δρόμους των μεγαλουπώλεων, συναντάς αμέτρητες ψυχές που δεν έχουν σπίτι , δεν έχουν ρούχα , δεν έχουν παππούτσια, δεν μπορούν να αγοράσουν το καθημερινό φαγητό τους , δεν έχουν κάπου να κάνουν ένα μπάνιο δεν έχουν κάπου να πλύνουν κ να στεγνώσουν έστω τα υπάρχοντά τους, δεν τους φτάνουν να επιβιώνουν όπως καθορίζουν τα συστήματα , εξαντλώντας τους κ ψυχολογικά...και για αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει ούτε ένας ώμος να κλάψουν ούτε ένας φίλος να τα πούν..όταν ο άνθρωπος δεν καταφέρνει να συντηρεί την ύλη του καθωσπρεπισμού, χάνει αμέσως την εικόνα που θα ήθελαν οι άλλοι να έχει οπότε μένει μόνος του...

Κάθε φορά που περπατώ εκείνους τους δρόμους είναι σα να μου μπήγουν λεπίδες μέσα στο στήθος..είναι σα να μαραζώνω με έναν τρόπο που αυτό το κομμάτι π μαραζώνει δεν γίνεται να το επαναφέρω. Κάθε φορά που περνώ από εκείνους τους δρόμους , αχ έχει την ίδια αίσθηση του πένθους.. όσες πόρτες κι αν έχω χτυπήσει , όσα τηλέφωνα κι αν έχω κάνει όσο κόσμο κι αν έχω ικετεύσει (κάτι που δεν εχω κάνει ούτε για μένα) , κάθε φορά όσο κι αν προσπαθώ να αλλάξω κάτι στις ζωές αυτών σα να χειροτέρευε και η δική μου , μα αυτό μου έδινε πιο πολύ δύναμη να συνεχίσω να μην παραμένουν ανθρώποι στους δρόμους οι οποιοί καταδικάζονται και λεκτικά από τους βολεμένους και πρακτικά από ένα σύστημα που για να σταθεί ιερατικά όρθιο αυτές οι ψυχές είναι η βάση τους...

..γυρίζοντας από τον γιατρό ψάχναμε την Ελεούσα και σε βλέπω ανθρωπέ μου με παπούτσια σα παντόφλες χάλια τρύπια παντού , το παντελόνι ήταν άλλου και μάλλον παιδιού δεν χωρούσες ούτε με την πιο αισιόδοξη ή βολευμένη γνώμη...δεν με ένοιαζε ότι κι αν έκανες στην ζωή μα είμαστε τόσοι πολλοί που θα μπορούσες να είχες κάνει την αλλαγή εσύ κι εσύ κι εσύ κι εσύ για τόσους ανθρώπους. Είναι τόσοι λίγοι που θα μπορούσαμε να καταφέρουμε πολλά , αν...
Και προχωρώντας λίγο παρακάτω ξαπλωμένος σε έναν "βράχο" ένας ακόμη άνθρωπος μα όχι αρσενικός , ένας θεός ξέρει τι έχουν πει και για αυτόν και τον θεωρούν και ποταπό, γεμάτες οι μεγαλουπόλεις με απανθρωπιά που όλα τα ρίχνει στην πρόνοια την κρατική που έχει γίνει σα φυλακή βάζει αθώους κι εγκληματίες μαζί , καλόκαρδους μαζί με εκείνους με την πιο πονηρή ψυχή..κι όμως εμέις οι τραγικοί πάλι είμαστε με γνώμη ισχυρή φταίτε εσείς δεν φταίμε εμείς φταίνε όλοι οι φτωχοί κι όχι η ξηρασία της αχόρταγης ψυχής..
Για ολους ήθελα να τρέξω και προσπαθούσα από όπου κι όσο μπορούσα μα ένας από εσάς ο πιο γηραιός με έκανε να ξεχάσω πόσο φτωχός είμαι ικανός να παραμείνω ο χαζός..

...αυτά τα μάτια σου γλυκέ μου άνθρωπε τα έχω μέρα νύχτα μπροστά μου , ο καλλίφωνος ψαλμός αγάπης κάθε φορά που μας έβλεπες μου έχει μείνει στο μυαλό μου , τα υπέροχα γαλαζοπράσσινα σου μάτια τα σκληρά σου χέρια τα σκασμένα από τις παγωνιές και από τις κάψες , από την αφυδάτωση το δέρμα π δεν άφηνε τις εκφράσεις σου να κρυφτούν ...ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΩ ΔΥΝΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΣ ΑΡΓΥΡΗ , ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΣ ΑΡΓΥΡΗ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ ΑΡΓΥΡΗ , ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ , ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΑΡΓΥΡΗ ΜΑΣ , Μ'ΑΚΟΥΣ;

Γέμισε ο κόσμος με ανθρωπισμούς ψεύτικους και με φίλους κι αδελφούς πονηρούς..

Εύχομαι να έρθει η μέρα που θα είμαι ακόμη εδώ με σένα Αργύρη φίλο και αδερφό και ότι ήταν λυπηρό να γίνει βλαστάρι ολάνθιστο, έτσι να μπορώ να δείχνω κι εγώ στον κόσμο Τον Θεό!

Άν.

Tell us about your thoughtsWrite message

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to Top
Return Back
Close Zoom
Context Menu is disabled by theme settings.